ı-

 

beni böyle sevmeyin, sınamayın bir ölüyle

severek de  öldürebiliyormuş insan,

asın bir iğde dalına beni  gitsin
kırk ayaklı,

kırk odalı karıncalardan öğrendim,

ateş de sönermiş,

öykülerimizi çalan

tanrılar da bitermiş,

en güçlü canavarları yaratan,

en mutsuz çocukları,

 

kuşlara gömdüm sesimi,

kıvrılıp bağırdım ,ayrı ayrı kuşlar uçurdum,

yazık! söylenecek bir şey yok kibrinize

bağrımı yakan rüzgar gibisiniz

 

ıı-

 

bağrımı yakan rüzgar da geçer

o yara da iyileşir

yaprağını bırakan gül de

demek ki hala bir umut var insan için,

 

bu bahçenin dili çocuklarla çoğalmış,

kışlar geçirmiş, ölüm görmüş!

uzun havalar okumuş

 

geceyi bölüyor şimdi

kalbi ikiye bölüyor,

aşkı da keza öyle!

 

kırk odada öğreniyoruz bahçenin dilini,

geçip  gittiğini hayatın

bir gülün kaldığını geriye

 

 

mühür dergisi